De kogel is door de kerk. Wij hebben een hond! Een grote wens van de kinderen en stiekem ook van onszelf. Ik heb altijd gezegd dat ik geen hond wil in de stad, maar het afgelopen jaar ben ik anders gaan denken over het leven in de stad. Ik geloof dat we hier toch wel echt op ons plek zijn, we hebben een geweldig fijn huis op een fantastische plek. De kinderen kunnen vanuit hier over een aantal jaar een opleiding gaan doen; ja ja het doel met ons thuisonderwijs is dat de kinderen zullen doorstomen naar een beroepsopleiding.  We hebben hier op deze plek fijne contacten en vrienden. Al met al genoeg reden om te blijven en als we dan toch blijven dan moeten we ook maar het leven proberen te leven wat we leuk vinden. Vanuit die filosofie startte ik al een klein moestuintje (want dat leek me zo leuk als je buiten de stad zou leven). En vanuit die filosofie zijn we toch op zoek gegaan naar een hond. En dit is hem geworden: Max!

Hij is een achterblijvertje van een gelegenheidsnest tussen twee Labradoodles, de kopers wilden hem toch maar niet en in een wat verwaarloosde staat kregen wij hem in huis. Hij is nu een weekje bij ons en knapt duidelijk op. Er is nog heel veel wat hij moet leren maar daar weet Ot wel raad mee.